'Alsof ik weer 16 ben, maar ook een heel leven achter de rug heb.'

Magali (26) liet zich een jaar lang volgen door een cameraploeg. Thuis, op haar werk en op Campus Geel waar ze de graduaatsopleiding Maatschappelijk Werk doet. Ze was 10 weken lang elke dinsdag te zien in het televisieprogramma De Weekenden, samen met zes andere mensen die een belangrijk jaar uit hun leven delen.

Als ik het niet doe, wie dan?

Magali heeft een verslavingsproblematiek, werd gecolloqueerd en is nu bijna twee jaar succesvol nuchter. Daar begint ze graag het gesprek mee, dan ligt dat onderwerp meteen op tafel, zijn we er vanaf. Want ze heeft veel meer te vertellen dan dat.

‘Over verslaving zijn nog véél misverstanden en taboes. Over het leven na verslaving nog meer. Ik wil dat mensen met die ziekte én hun naasten meer begrip krijgen. Daarom deed ik mee aan het programma. Hoe spannend ik het ook vond, op tv komen en zeggen: “Kijk naar mij, ik heb een probleem, maar ik ben meer dan dat, ik ben een mens en mag en kan evenveel als de rest.”

(Lees verder onder de foto's)

Het jaar van beweging

‘En heel eerlijk? Ik deed het ook gewoon voor mezelf. Ik was nog maar vier maanden clean toen ik eraan begon. Ik was zo geïsoleerd geraakt, heel erg in mezelf gekeerd. Om de twee maanden met allemaal mensen die ik niet ken een weekend doorbrengen, helemaal uit mijn comfortzone, dat heeft geholpen. Bovendien, terugvallen was geen optie: het komt op televisie, ik ga mezelf niet belachelijk maken, kom op!’ (lacht)

Het was ook confronterend, zichzelf terugzien op beeld. ‘Ik kom van ver. Mijn belangrijke jaar begon pas ná het afkicken. Ik ben opnieuw moeten beginnen. Helemaal opnieuw. Ik had geen huis, geen werk, geen contact met familie en geen sociaal vangnet. ​ Soms lijkt het alsof ik weer 16 ben, of nog altijd. Alsof de tijd bleef stilstaan toen en ik nu, nu ik nuchter ben, weer 16 ben. En moet beginnen aan het leven.’

Professionele Ervaringsdrager

‘Ik wil van mijn zwaktes mijn sterktes maken. Vrij snel na mijn afkicken, ging ik als vrijwilliger bij Verslavingskoepel Kempen VZW aan de slag. Ik gidste mensen met een verslavingsproblematiek die net aankomen in het ziekenhuis. Als Ervaringsdrager vertelde ik mijn eigen verhaal om hen op die manier te steunen.’

‘Ik werk er nu als coördinator, heel fijn. Maar om mensen echt te kunnen helpen, heb ik een professionele achtergrond nodig, een opleiding. Dat is echt heel belangrijk, vind ik. Ik kan niet iemand helpen, zonder zelf eerst goeie handvaten te hebben. Dat zou ongezond kunnen zijn, zowel voor mij als voor mijn cliënten.’

Een tweede kans op Campus Geel

Al in de middelbare school was de interesse in hulpverlening er. Magali volgde de richting Humane Wetenschappen. ‘Maar toen kwam het uitgaan, de alcohol en alle soorten drugs die je kan noemen en sloeg ik een ander pad in. Diegene die ik wilde helpen als prille tiener, werd ik zelf. Het kan gek lopen in het leven.’

Tijd voor een tweede kans dus.

‘Via een kennis die Maatschappelijk werk studeerde, kwam ik op een Opencampusdag van Thomas More terecht. Zonder verwachtingen want ik ging er vanuit dat studeren en werken en schuldbemiddeling nooit te combineren zou zijn. Maar ik werd er echt gerustgesteld en goed geïnformeerd over studietoelages en alle mogelijkheden voor mijn traject. En toen dacht ik ‘Waarom niet? Ik ga dit gewoon doen.’’

Het bleek een goeie beslissing. ‘Wat doet het deugd, zo’n schoolomgeving en klasgenoten. Ik voel me weer de ijverige student van op het middelbaar, van voor het allemaal misging. Het is zo fijn om te mogen nadenken en te kunnen bijleren, ik vind alles interessant. Ik moet mezelf al weer gaan intomen, ik heb de neiging om dingen te overdreven te doen.’ (knipoogt)

(Lees verder onder de foto's)

Naar school, op mijn eigen tempo

‘Naast werk en studeren, zit ik nog in een nazorgtraject en heb ik veel therapie. Die afwisseling vind ik perfect, zo worden de dingen niet saai, maar het werd te veel. In samenspraak met mijn studiebegeleider ging ik halftijds werken en schroefde ik mijn vakken terug van drie naar twee per week. Waardoor ik nu ook wat tijd vind om te ontspannen.’

‘Ik zal nu zeker vier jaar doen over mijn opleiding in plaats van drie, maar dat is geen enkel probleem. Ik werk al in de sector waarin ik wil terecht komen en ben nog jong. Ik ga de tijd nemen, beter dan alles rap rap en het dan niet volhouden. Ik maak nu goede keuzes, voor op lange termijn, dat voelt super.’

Tijd voor anderen

‘Ik hoop later te kunnen werken met jonge vrouwen die hun weg aan het zoeken zijn, om hen te kunnen laten zien dat ze meer zijn dan wat mensen hen wijsmaken. Als zorgleerkracht op scholen of op de sociale dienst bij justitie, of op mijn huidige fantastische job bij de Verslavingskoepel. Mensen in hun sterktes laten staan, als ik daaraan zou kunnen bijdragen, op wat voor manier dan ook, dan is het compleet.’

‘Ik vind het best dapper van mezelf, ik ben wel trots. Maar of ik ooit zelf zo’n programma zou willen maken? Nee! (lacht) De spotlight heeft nu genoeg op mij geschenen. Ik ga weer verdwijnen in de massa, daar kan ik zo van genieten: lamellen dicht, gsm weg, even helemaal alleen op de wereld. Zalig. Als maatschappelijk werker heb je een rol op de achtergrond en dat is helemaal prima zo.’

💪🏿 Magali volgt het graduaat Maatschappelijk Werk op de campus in Geel.
​​📍 Ook in Antwerpen en Turnhout kan je Maatschappelijk Werk volgen.
​👀 Benieuwd naar hoe jouw traject eruit kan zien? Contacteer dan de opleidingscoördinator. Je vindt de contactgegevens op onze website.
​🤝🏿 Of kom eens kennismaken!