'Dat wassen- en plassenverhaal is zo passé'

Meer dan 10 jaar lang werkte Liesbeth Verdonck in de administratie, meestal als directiesecretaresse, maar in 2012 gooide ze plots het roer om. Vandaag is ze nog steeds een gelukkig getrouwde mama van drie, maar ze is nu ook master in de Verpleegkunde en verpleegkundig docent mét een missie, op de hogeschool notabene waar ze haar heroriëntatietraject begon. Het was een stap die ze moest zetten, blikt ze terug.

Ik voelde me al een tijdje niet meer gelukkig in mijn job, zegt Liesbeth (40). Toen werd mijn vader ziek en in die tijd kwam ik veel in contact met verpleegkundigen. Dat deed me inzien dat ik meer voor mensen wilde betekenen, dat ik er wilde zijn voor mensen die mij écht nodig hadden. Mijn besluit stond vast: ik ging verpleegkunde studeren!

Gelukkig kon ik een beroep doen op de steun van de VDAB en heb ik de opleiding voltijds kunnen volgen met behoud van een werkloosheidsuitkering. Die financiële ondersteuning maakte het verschil. Ik kon mijn droom waarmaken, eindelijk het diploma halen, waarvan ik als achttienjarige al droomde en tegelijkertijd mijn gezinsleven blijven runnen.

Nochtans liep het pad naar de verpleegkunde voor Liesbeth niet altijd over rozen.

Nee, mijn traject was op emotioneel vlak een hobbelig parcours, omdat ik veel aan mezelf twijfelde. Dat was - achteraf bekeken – absoluut niet nodig. Ik heb niet alleen veel bijgeleerd over verpleegkunde, maar vooral ook over mezelf. Dat maakt volgens mij de opleiding zo sterk. Ik heb me altijd heel erg thuis gevoeld op de campus hier in Turnhout en nu ik ben ik er terug (lacht).

Ik heb een tijdje als bedrijfsverpleegkundige gewerkt. Een mooie job, met de verantwoordelijkheid voor de mentale en fysieke gezondheid van een 800-tal werknemers, maar ik voelde nog steeds de honger naar méér. Uiteindelijk heb ik beslist om een masteropleiding Verpleeg- en Vroedkunde te starten, in de hoop ooit bij Thomas More aan de slag te kunnen. Een paar maanden voor ik afstudeerde, kreeg ik een verlossend telefoontje van het opleidingshoofd. Momenteel ben ik de coördinator van twee opleidingen en binnenkort ​ hoop ik ook onderzoekswerk te kunnen verrichten.

Veel mensen zien een verpleegkundige nog als een meid voor alle werk, vindt Liesbeth, terwijl het eigenlijk een volwaardige, complexe paramedische professie is, waarvoor je niet alleen een stevige wetenschappelijke basis en complexe professionele vaardigheden nodig hebt, maar ook een grote dosis menselijkheid en inlevingsvermogen.

Als dochter van een verpleegkundige had ik destijds zelf een compleet verkeerd beeld van wie de verpleegkundige is en wat die doet, zegt ze. Het wassen-plassenverhaal is zo passé, maar tot mijn grote verbazing leeft dit nog wel steeds onder de mensen. Men begrijpt ook niet dat 'verpleegsters' een universitaire scholing gehad kunnen hebben. Ik wist dat trouwens zelf pas in mijn laatste bachelorjaar. Dat moet dringend veranderen.

Ik hoop op termijn een ‘nurse led clinic’ uit de grond te kunnen stampen. Het is mijn allergrootste passie om meer verpleegkundigen beter tot hun recht te laten komen in de eerste lijn, zodat chronische patiënten beter worden begeleid.

Mijn dochter is 15 en wil graag huisarts of psycholoog worden. Als ik zeg dat verpleegkundige ook een nobel beroep is, waar je bijzonder dicht bij de patiënt mag komen en héél veel kan betekenen, zegt ze dat het wat haar betreft ​ toch niet spectaculair genoeg is. Ze verstaat – net zoals velen – niet dat de verpleegkundige discipline complementair is aan die van andere hulpverleners, zoals (huis)artsen. Aan dat beeld, dat in de maatschappij toch nog te veel leeft, zou ik graag iets veranderen.

Liesbeth ziet de vierjarige bacheloropleiding als een opstap naar een volwaardige ​ carrière.

Het is een zwaar beroep, dat is waar. Maar met een bacheloropleiding ​ kan je je carrière alle kanten opsturen! Het is de perfecte basis om je te verdiepen of te verbreden als zorgverlener. En het vertrouwen dat je van de patiënten krijgt, is het meest dankbare geschenk ooit.

Bijblijven is dus de boodschap, jezelf blijven verbeteren.

Ik had na de bacheloropleiding het gevoel dat ik nog wat bagage miste in mijn verpleegkundig rugzakje, bevestigt Liesbeth. Ik had honger naar meer. Gelukkig word je als verpleegkundige gestimuleerd om ‘levenslang te leren’. Ik had al een diploma op zak en kon betrekkelijk eenvoudig mijn expertise vergroten en mijn honger naar meer kennis stillen door extra opleidingen te volgen.

Momenteel werk ik als docent bij Thomas More. Het is een heel afwisselende job en dat boeit mij mateloos. Eventueel wil ik deze job, na verloop van tijd, aanvullen met avondconsultaties in een huisartsenpraktijk om chronische patiëntengroepen te begeleiden.

Ik hoop op termijn een ‘nurse led clinic’ uit de grond te kunnen stampen. Het is mijn allergrootste passie om meer verpleegkundigen beter tot hun recht te laten komen in de eerste lijn, zodat chronische patiëntengroepen beter worden begeleid.

(wm)

Inspireert dit verhaal jou en wil je meer weten over de bachelor Verpleegkunde? Check dan zeker onze website. Is deze opleiding toch niet helemaal jouw ding? Check dan zeker ons aanbod aan flexibele trajecten.