'Dit is wat ik wil, dit geeft me energie'

Sommige Thomas More-studenten hebben al een halve loopbaan achter de rug voor zij de ware roeping vinden. Het overkwam Els Vanderveken (38) die na bijna 20 jaar als administratief bediende Gezinswetenschappen ging studeren en daar, tijdens haar eindstage, haar echte passie ontdekte: leerlingen begeleiden, lesgeven. Sinds oktober geeft ze in Herentals PAV in het deeltijds onderwijs en volgt ze de Verkorte Educatieve Bachelor Secundair Onderwijs in Geel. Tel daarbij een gezin met drie kinderen én een lockdown en je weet dat er weinig is dat deze vrouw niet geregeld krijgt. Passie verzet bergen. 'Het ging plots allemaal heel snel', zegt Els. 'Het was alsof het zo moest zijn.'

Het parcours dat Els aflegde voor ze bij Thomas More terechtkwam is opmerkelijk.

'Ik ben direct na het middelbaar gaan werken', begint Els. 'Bij Kruidvat. Vier jaar. Eerst in de winkel, dan in de administratie. Facturen controleren. Maar op een bepaald moment ging het niet meer. Ik was alleenstaande moeder met een pasgeboren zoontje en de verplaatsingen naar Antwerpen wogen zwaar. Ik kon dan voor mijn thuisstad Herentals gaan werken op de sportdienst, in de administratie van het zwembad, een mooie baan, maar ik had meer uitdagingen nodig. Mijn volgende werkgever, Fike Europe was een voltreffer. Brand- en explosiebeveiliging. Facturen en verzendingen. Ik deed dat werk supergraag, ik had toffe collega's. Ik zat gebeiteld. Tot ik na een herstructurering een puur boekhoudkundig takenpakket kreeg en dat zag ik niet zitten. Ik ben dan voor Delhaize Herentals gaan werken, weer in de administratie. Mijn gezin was inmiddels uitgebreid met een man en twee dochtertjes en ik wist dat ik dit soort werk niet mijn hele leven wilde doen. Ik voelde me wat uitgeblust. Toen heb ik besloten weer te gaan studeren.'

Els wilde niet haar hele carrière op een bureaustoel zitten, aan een scherm gekluisterd, ze wilde echt iets doen, iets met mensen, volgde loopbaanbegeleiding en koos voor Gezinswetenschappen in Schaarbeek. Werken en studeren, drie jaar lang.

'Ik deed dat graag', zegt Els. 'Het was hard werken, maar heel verruimend en toen ik in mijn derde bachelorjaar voor het traject Kinderen en jongeren koos, kon ik op stage als leerlingenbegeleider aan de slag. Dat was een echte openbaring. Dat voelde als thuiskomen. Het contact met de leerlingen en de collega's, de voldoening die ik eruit haalde. Ik had mijn nieuwe wereld gevonden. Dit is het, dacht ik.'
​
​(Lees verder onder de foto's)

Els probeerde een tijdje als leerlingenbegeleider aan de slag te geraken, maar dat liep niet meteen van een leien dakje. Els volgde een informatiedag van het GO!, belandde op de lijst met mogelijke kandidaten en toen kwam er dat telefoontje.

'Het was eind september', blikt Els terug. 'Het was het CLW De Vesten (Centrum Leren en Werken in Herentals, nvdr) en het klikte meteen. Het was zo'n gesprek waar je warm van wordt en enthousiast. Ik kon me meteen vinden in de stijl van de school en het pedagogisch project en het moet zijn dat de liefde wederzijds was, want ik kreeg diezelfde avond nog telefoon dat ik mocht beginnen. Ik superblij natuurlijk. Ik heb direct - tussen de soep en de patatten - de instaptoets afgelegd en me ingeschreven op Campus Geel voor de lerarenopleiding en daar heb ik nog altijd geen seconde spijt van. Het is allemaal heel plots gegaan. Alsof het zo moest zijn. ​ Alsof het in de sterren geschreven stond.'

Els combineerde tot in september en oktober haar 4/5 lesopdracht in Herentals nog met haar werk bij Delhaize, haar nieuwe opleiding en haar gezin, maar dat werd toch wat veel.

'Mijn lesopdracht is een vervanging', lacht Els. 'Ik ben dus niet zeker dat ik hier kan blijven, maar inderdaad, ik ben dan in november toch maar gestopt bij Delhaize en voltijds gaan lesgeven. We zien wel wat ervan komt. Ik doe het in elk geval super graag en mijn evaluatie was heel positief.'

Jongeren die schoolmoe zijn en die leerplichtonderwijs combineren met werken, motiveren om toch te blijven leren, lijkt nochtans ook niet evident.

'Mijn leerlingen hebben vaak al een flinke 'rugzak', dat klopt, maar ik voel dat ik voor een aantal van hen zeker een verschil kan maken, zelfs tijdens de lockdown toen we op afstand moesten werken, lukte dat wonderwel.'

Els heeft een bachelordiploma en een pak beroeps- en levenservaring, maar de educatieve bachelor die ze moet volgen om lesbevoegdheid te verwerven, is veel méér dan een formaliteit.

'Ik heb die opleiding niet ​ alleen nodig om mijn pedagogische bekwaamheid voor PAV en mavo (maatschappelijke vorming) te behalen en in het onderwijs te kunnen doorgroeien', zegt Els, 'maar vooral ook om het vak beter onder de knie te krijgen. Het feit dat ik al een bachelor in gezinswetenschappen heb, is een voordeel, zeker in de omgang met mijn leerlingen, maar de didactische vaardigheden die ik nu aanleer, zijn echt wel essentieel om een goede leraar te worden, iemand die zijn vak kent, die weet hoe hij leerdoelen vertaalt in lessen en weet welke middelen daarvoor het best geschikt zijn. Maar leraar zijn is tegenwoordig zoveel meer dan voor de klas staan en informatie delen. De wereld is zoveel complexer en diverser geworden. We moeten mee waken over het welbevinden van elke leerling. Dat is de grote uitdaging.
​
​(Lees verder onder de foto)

En toch: een gezin van vijf, een voltijdse lesopdracht, een deeltijdse opleiding én een lockdown... Is het allemaal wel te combineren?

'De voorbije maanden waren zwaar', geeft Els toe. 'Er was extra druk. Mijn zoon is 17, maar mijn dochtertjes van 8 en 10 zitten nog op de lagere school en die hadden toch wel wat meer aandacht nodig en extra hulp bij hun thuiswerk. En normaal gezien heb ik 's avonds les of op woensdagmiddag, maar dat was nu ook vervangen door afstandsonderwijs en zelfstudie, en dat is niet mijn sterkste punt (lacht). Gelukkig kan ik een deel van mijn stages en mijn opdrachten bij mijn huidige werkgever uitvoeren. Dat maakt het toch wat beter regelbaar. Nu, het ergste is achter de rug: ik heb nog één examenopdracht en dan is het klaar voor dit jaar.'

En wat mag de toekomst brengen?

'Meer van hetzelfde', lacht Els. 'Ik heb nog één semester voor de boeg, nog twee keuzevakken en een stage en misschien kan ik nog extra lesbevoegdheid verwerven op basis van nuttige ervaring, ik heb tenslotte bijna 20 jaar in de administratie gewerkt. Ik hoop ook dat ik hier in Herentals kan blijven als leraar, maar dat is nog onzeker. Ik heb mijn roeping gevonden, al besef ik wel dat de omstandigheden niet overal dezelfde zijn en dat het in een grootstedelijke context wellicht heel anders lesgeven is dan in de Kempen. Maar ik ben blij dat ik de stap heb gezet, dat ik gesprongen ben, want dat is toch wat je soms moet doen als je iets wil bereiken: een risicootje nemen en springen.'

(wm)

Inspireert dit verhaal jou? Ontdek de Verkorte Educatieve Bachelor Secundair Onderwijs ​ op onze website.