'Haar eerste punten zijn écht goed'

'Haar eerste punten zijn écht goed'

Papa Michaël en dochter Romi studeren samen verpleegkunde in Turnhout

Romi (18) begint maandag aan haar eerste stage. 'Op de afdeling Geriatrie in het ziekenhuis van Mol', zegt ze. Ze klinkt wat bedeesd. 'Plankenkoorts? Een beetje wel, ja. Het is dubbel. Ik kijk er echt naar uit, maar het kriebelt wel wat.' Romi studeert Verpleegkunde in Turnhout. Ze begon eraan in volle coronacrisis. Maar alles went. 'Haar eerste examenuitslagen waren verrassend goed', zegt Michael niet zonder trots. 'Voor alle vakken geslaagd.' Michael is 42. Hij zit al in het derde jaar Verpleegkunde. Een ancien dus. Ook in Turnhout. Meet the Coxjes. Michael en Romi, vader en dochter, samen student, beiden verpleegkundige in hart en nieren straks.

Romi, hoe is het om samen met je papa op school te zitten?

'Raar', zegt Romi na enig nadenken. 'Maar ook tof. Nee, we studeren nooit samen. Als ik een vraag heb, dan helpt hij me wel. Ik kan me daaraan optrekken, maar tenslotte moet ik het zelf uitzoeken,'

'Romi is heel zelfstandig', beaamt Michaël. 'Ze vraag niet superveel. Ze trekt haar plan, maar het is wel fijn dat ik haar kan helpen als ze toch een keertje om raad vraagt.'

'Onze band is zeker versterkt', zegt Romi. 'Ik voel me meer begrepen. Papa zit in hetzelfde schuitje he. Ook hij mist het sociaal contact dat door de lockdown is weggevallen. Hij weet hoe het is om nu student te zijn.'

In het gezin van papa Michaël in Vosselaar kan het druk zijn, nu iedereen noodgedwongen thuis moet werken of studeren. 'Het is niet altijd evident', zegt Michaël. 'Maar mijn stages brengen gelukkig wel wat afwisseling.'

Michaël, meer dan drie jaar geleden besloot je dat het tijd was om het roer om te gooien, om drastisch van koers te veranderen. Hoe kwam dat?

'Ik werkte al twintig jaar in de drukkerij', zegt Michaël, 'maar het lukte me gewoon niet meer. Ik stond elke ochtend met tegenzin op. Ik vond geen voldoening meer in mijn job. Ik zag geen toekomst meer voor mezelf in die branche. Ik zat slecht in mijn vel, ik zat echt diep.'

Dus besloot je over te stappen naar een zorgberoep. Een late roeping?

'Nee, niet meteen', zegt Michaël. 'Ik ben via de vakbond met een loopbaanbegeleider aan de slag gegaan en uit dat traject bleek dat ​ ik het best zou functioneren in een sociaal beroep, iets met mensen. Ik heb gekozen voor verpleegkunde via de VDAB. Met een uitkering dus, maar je geeft natuurlijk wel een stukje zekerheid op. Het is geen beslissing die je zomaar neemt, het blijft een stap in het ongewisse. Mijn eerste jaar in Turnhout was ook echt niet gemakkelijk. Ik moest alles nog leren. Hoe ik met al die computerprogramma's moest werken. Met Word en Excel. Hoe ik überhaupt moest studeren. Maar het is gelukt. Met vallen en opstaan. En nu ben ik blij. Het bevalt me goed. Ik weet zelfs al welke richting ik uit wil.'

En dat is?

'Ik denk dat ik voor de geriatrie of de psychiatrie ga.'

Geen evidente keuze.

'Nee, maar wel een keuze van het hart. Ik weet dat de jeugd eerder zal kiezen voor spoed of intensieve. Meer voor het avontuurlijke. Maar ik voel meer voor de zorgende kant van het verhaal, het empathische. Ik weet dat het geen gemakkelijke sectoren zijn, maar dat maakt me niet bang. Trouwens, de opleiding Verpleegkunde is zo breed dat je makkelijk werk vindt in een andere zorgsetting, als de eerste werkervaringen zouden tegenvallen.'

Romi denkt inderdaad aan spoedgevallenzorg, maar dat kan snel veranderen, want zij zit pas helemaal in het begin van haar studieloopbaan. Hoe kwam ze erbij om haar papa in zijn (late) keuze te volgen?

'Dat was niet meteen het opzet', lacht ze. 'ik had nog wel een paar andere beroepen in het vizier. Papa heeft me zeker niet gepusht. We zijn samen naar een paar opencampusdagen geweest en ik hield alle opties open, maar ik heb uiteindelijk toch voor Verpleegkunde gekozen, net omdat het een vak is waarmee je later nog alle kanten uit kan. Het is zo veelzijdig. Ik heb Gezondheids- en Welzijnswetenschappen gevolgd aan het HIVSET in Turnhout. Ik zat dus wel al in de juiste richting. Dat blijkt nu wel een voordeel te zijn, want tot nu toe vallen de studies me mee, ik kan volgen en het bevalt me.'

Vader en dochter die samen studeren, op dezelfde campus. Die dezelfde droom koesteren: mensen helpen, een job vinden die je voldoening schenkt. Het is geen sprookje, maar het blijft een mooi verhaal.

'Ik ben nu een stuk gelukkiger dan vroeger', zegt Michaël. 'Ondanks corona. Ik doe iets wat ik graag doe en ik heb een duidelijk doel voor ogen. En dat mijn dochter hetzelfde studeert is gewoon leuk. Ik zie dat niet als een competitie, nee. En als ze het beter zou doen dan ik, dan gun ik haar dat (lacht). Het blijft wel mijn dochter he.'

En Romi? Die vindt het dus 'raar' dat haar papa in hetzelfde toekomsttraject zit, maar ziet er verder weinig graten in.

'Ik wil mijn eigen weg zoeken', zegt ze. 'Maar je eigen ervaren derdejaarsstudent in huis aan wie je als groentje van alles kan vragen, is natuurlijk een mooi voordeel. Dat zal ik zeker niet laten liggen.'

 

Ontdek dinsdag 30 maart meer straffe verhalen van in de zorg:

 

(wm)

 

 

 

 

📍 Turnhout Gezondheid & Welzijn *Werken en studeren
Over Thomas More. Hier gebeurt het.

Hier begint het. Aan de grootste hogeschool van Vlaanderen. Een community van bijna 22.000 studenten, medewerkers en onderzoekers. En een veelvoud aan afgestudeerden. Dat is een onuitputtelijke bron aan verhalen. Hier gebeurt het.