‘Het is een steile leercurve. Zwaar, maar ook enorm boeiend. Ik leer constant bij.’
Jonge alumnus Dries De Keyser bouwt aan een krachtige carrière in de chemie.
Van Kempen tot Keulen. Van chemiestudent tot procesoperator in één van de meest toonaangevende chemische bedrijven ter wereld. Dries De Keyser schittert in het complexe universum van atomen en moleculen.
Dries De Keyser (°1998) is een kempenzoon. In Merksplas zit hij op de lagere school. In Hoogstraten gaat hij naar het middelbaar. En in Geel volgt hij hoger onderwijs. ‘Eerst deed ik Moderne Wetenschappen. Maar dat was te veel theorie. Op het einde van het tweede middelbaar kregen we een infosessie met chemische experimenten. Ah, dat was een toch een eurekamomentje’, vertelt hij. ‘Niet dat ik als kind experimenteerde met kikkers of zo, maar ik wilde iets met mijn handen doen.’ Vanaf het derde kiest Dries dan voor Chemie op het VITO. ‘Voor het hoger had ik de keuze: Geel of Antwerpen. Ik had niets met Antwerpen en geografisch was Geel toch makkelijker. En zo ben ik aan Thomas More op de campus in Geel beland. Een hogeschool die ook hoog stond aangeschreven.’ Dries volgt er een professionele bachelor Chemie van drie jaar. Toeval of niet, maar ook beide ouders volgden daar hun studies. ‘Als ik er nu zo op terugkijk, denk ik wel dat ze me een beetje in die richting hebben geduwd’, lacht hij. ‘Maar mijn moeder had ook echt fijne herinneringen aan de campus.’
Studentenleven
Dries gaat van een kleine klas naar een grote aula. ‘Ja, dat was een stap. Maar alles went hé’, geeft hij toe. ‘Dankzij mijn TSO had ik al een stevige basis. En later werden de labo’s ook kleiner en gespecialiseerder: destilleren, extraheren, kristalliseren,… Dat was fijn. Ok, we hebben ook een paar brandjes gehad. Deel van het leerproces zeker?’, lacht hij. Hij gaat op kot in Geel centrum en zoekt een evenwicht tussen het studeren en het studentenleven. ‘De ene keer zat ik in de les met een kater. De andere keer blokte ik tot middernacht. Maar het was het allemaal waard. Ik denk soms ook nog terug aan mijn docent mechanica. Hij legde alles met zoveel passie uit. Het begin van nostalgie?’, mijmert Dries.
(Lees verder onder de foto's)
Chemistry gang
Dries komt nog regelmatig samen met zijn klasgenoten. ‘We noemen onszelf de chemistry gang’, lacht hij. In totaal studeren ze met tien af, waaronder één vrouw. Zij werkt nu voor BASF. Blijft de industrie een mannenwereld? ‘Voorlopig wel’, zegt Dries. ‘Misschien omwille van de shiften, het fysieke werk en de chemische stoffen? Als je weet dat je zwanger bent, mag je sommige chemische instalaties niet meer in. Maar ik zie het tij ook keren in de opleiding van mijn broer. Hij is vier jaar jonger en studeert ook chemie. In zijn jaar zitten er meer meisjes.’
LinkedIn-verzoekjes
In zijn laatste bachelor maakt Dries een portfolio en bezoekt hij jobbeurzen. Meteen volgen de telefoontjes en de LinkedIn-verzoeken. ‘De rekruteringsbureaus weten je snel te vinden’, vertelt hij. ‘Ja, het is een knelpuntberoep. Momenteel zoeken alle chemische bedrijven operators. In de jaren zestig had de petrochemie veel werkkrachten nodig door de golf van industrialisering. In de jaren negentig volgde er een nieuwe wave. En nu gaan er velen van die lichting op pensioen.’
Windmolens
Dries kan meteen na zijn studies starten bij INEOS, een Britse chemiereus. Een bedrijf met groeiende naamsbekendheid (nvdr: vanwege de miljardeninvestering voor de bouw van een ethaankraker in de Antwerpse haven, de grootste investering in de Europese chemie van de afgelopen 25 jaar). ‘In 2019 ben ik bij INEOS begonnen op de vestiging in Lillo. We produceren daar twee belangrijke kunststoffen: polyethyleen en polypropyleen. Daarvan maken we poeder en nadien kleine korreltjes. Stoffen die verderop in de productieketen gebruikt worden voor water- en gasleidingen, in de brandstoftank van je auto, maar ook in windmolens en in de kabels die de windenergie van zo’n windmolen naar de gebruikers brengen. Af en toe hoor ik mensen klagen over plastic, omdat dit vaak met wegwerpplastic wordt geassocieerd. Ik denk dat ze te weinig weten over de duurzame toepassingen ervan, over de inspanningen van producenten om het product beter recycleerbaar te maken en over de voordelen van kunststof. Onze maatschappij kan nu eenmaal niet meer zonder.’
De klok rond
Wanneer Dries bij INEOS start, werkt hij in shiften van twaalf uur. ‘In Lillo begon mijn dag om zes uur ’s ochtends en eindigde om zes uur ’s avonds. Dat was wel pittig, maar het wende. Ik stond om 4u40 op om te gaan werken. Gelukkig is het dan heel rustig op de baan. Dan trek je brandvertragende kleren aan, je werkschoenen, oogbescherming, helm, handschoenen,… Je staat tenslotte in een chemische installatie. Heel stoer wel. Ze gebruiken nu zelfs mijn foto in de mailhandtekening van INEOS hier in België. Dan heb je het gemaakt hé’, lacht Dries.
(Lees verder onder de foto's)
©INEOS
Ik doe het!
Na zijn eerste jaren in Lillo, is Dries nu in de INEOS-vestiging in Keulen aan de slag. Hij leert er alles over chemische kraakprocessen. Kennis die hij vergaart in functie van Project ONE, de nieuwe ethaankraker die INEOS in België bouwt. ‘Het is mijn ambitie om operator te worden voor de kraker, eenmaal de fabriek operationeel is. Een unieke kans in de chemiesector om zo’n groot project mee op te starten voor een investering in eigen land. Een uitzondering tegenwoordig. Ik voel me goed op de werkvloer: ik werk voor een groot bedrijf, maar tegelijk is de sfeer binnen de ploegen heel vertrouwd.’
Jean-Marie Pfaff-Duits
Dries verhuist dus voor 2 jaar naar Duitsland en krijgt er een appartement van het werk. ‘Eerlijk? Ik vond het niet evident om naar Keulen te trekken. Je laat tenslotte je vrienden en familie achter. Maar dan heb ik gezegd: ik doe het! Het was uiteindelijk ook de reden waarom ik bij INEOS ben gestart. Dan ben ik ervoor gegaan. Mijn levensmotto is dan ook: alles komt goed! Dat is ook echt zo. Daarom een pleidooi voor iedereen: grijp die kansen!’ Dries start er zonder sociaal netwerk. Ook workwise moet hij in het begin acclimatiseren. ‘Maar dan bouw je als operator vaardigheden op. En kan je inschatten wat je moet doen als de temperatuur van de ovens verhoogt. Of wanneer de concentratie van een processtroom verlaagt. Eerst buiten, in de fabriek. Daarna binnen, in de controlekamer. Zo leerrijk!’ Daarnaast blijkt Keulen zowel qua culturele integratie als op taalvlak een stevige oefening. ‘De eerste maanden heb ik dan ook veel Jean-Marie-Pfaff-Duits gesproken’, lacht hij.
Steile leercurve
‘Ik vind het heerlijk om me te specialiseren in mijn job als procesoperator. En hier in Antwerpen zitten we echt aan de bron en is de industrie groot. Antwerpen is na Houston de tweede grootste chemiecluster ter wereld. Ik ervaar het als een steile leercurve. Zwaar, maar ook enorm boeiend. Ik leer constant bij. Als dat niet kan, stop ik. En je moet een ritme vinden. Ik ben aan het trainen voor een triatlon, maar na een shift doe je geen zware intervaltraining. Het is belangrijk dat je naar je lijf luistert.’
Onlangs vroegen ze Dries bij Thomas More om uit te leggen wat zijn job inhoudt. ‘Dat had ik totaal niet verwacht. Maar ik vond het een hele eer, zo spreken voor een vijftigtal studenten. Terugkomen was wel raar in het begin. Maar dan ben ik iets gaan eten met de docenten. Dat was heel gezellig. Dus ook toen: alles kwam goed’, lacht Dries nog.
⚡️ Dries studeerde Chemie op de campus in Geel.
👀 Benieuwd hoe jouw traject eruit kan zien? Contacteer dan de opleidingscoördinator. Je vindt hun contactgegevens op onze website.
🤝🏿 Of kom eens kennismaken!