'Ik ben een jongen'

'Ik was vijftien toen ik het besefte: ik ben een jongen.' Dagmar, als meisje geboren en getogen, zat in de meest vrouwelijke van alle studierichtingen: bio-esthetiek. 'Ik voelde me tussen al die meisjes niet op mijn plaats, uitgesloten, geforceerd. Ik werd gepest omdat ik me geout had als bi. Dit is niet wie ik wil zijn, dacht ik. Dat was het begin van het pad naar mij, van het pad naar mijn geluk. Ik die man word.' Nu, een jaar of zeven later heeft Dagmar bijna zijn bachelor International Tourism and Leisure op zak. Straks laat hij 'mannelijk' op zijn pas zetten in het gemeentehuis van Zele. Weer een mijlpaal op de lange weg naar zichzelf.

De vorige mijlpaal dateert van december vorig jaar. Toen liet Dagmar zijn borsten verwijderen. 'Dat was een grote opluchting', zegt hij. 'Ik had vroeger grote borsten. Ik droeg een chest binder voor een platte curve. Dat gevoel van spanning is nu weg. Dat was echt een bevrijding.'

Testosteron

De transitie van vrouw naar man verloopt voor iedereen anders. 'De meesten beginnen met hormonen, testosteron', zegt Dagmar. 'Maar voor mij kwam dat niet goed uit. Ik moest voor mijn studies op buitenlandse stage en daardoor kreeg ik de opstart van de hormonenbehandeling niet gepland. Ik heb dan maar besloten daarmee te wachten.'

Dagmar moet zijn eindstage in een Brussels hotel nog afronden en heeft ook nog herexamens voor de boeg, maar nu kan het snel écht beginnen. 'Voor ik met hormonen start, laat ik mijn eicellen invriezen voor het geval ik later kinderen van mijn eigen DNA wil. Iets waaraan ik nog twijfel is of ik na een jaar behandeling ook voor de metaidoio- of de phalloplastie ga. De meta-operatie is een clitorisverlenging, bij de fallo-operatie creëert men een penis met huid van de voorarm of het dijbeen. Maar ik heb dus een jaar de tijd om daarover na te denken.'

Stem

Omdat Dagmar nog geen hormonen kreeg, klinkt zijn stem eerder vrouwelijk. 'Ik probeer zo laag mogelijk te praten', zegt hij. 'En als ik bij mensen kom, die me niet kennen, dan probeer ik zo weinig mogelijk te zeggen.'
​Als ik opper dat ik in zijn stem wel een mannelijk timbre hoor, dat ze ergens tussenin zit, klinkt Dagmar opgelucht. 'Mijn vrienden zeggen dat ook', glimlacht hij. 'Op mijn stageplaats weten ze niet dat ik in transitie ben. Ik doe de receptie van het hotel en omdat ik nog als een vrouw klink en omdat het tijdelijk is, vond ik het niet nodig om me daar al te outen. Straks als mijn pas veranderd is, wordt dat allemaal een stuk makkelijker.'

(Lees verder onder de foto's)

Ontharingen en massages

Maar terug naar het begin, zeven jaar geleden. ​ 'Na mijn coming-out ging ik door een hele moeilijke periode', zegt Dagmar. 'Ik had het mentaal zwaar, balanceerde ​ op de rand van een depressie. Hoe kwam het dat ik mij niet meer goed in mijn vel voelde? OK, als kind wilde ik geen rokken of kleedjes, ik wilde kort haar, maar ik dacht nooit 'ik ben een jongentje'. Waar kwam dat vandaan? In mijn klas ging het niet goed. Sommige meisjes pestten me. Hoe kun jij als lesbo, als man, schoonheidsspecialiste worden? Ontharingen en massages, tja. En wat als ik geen meisje wil zijn? Wat dan? Mijn ouders zagen het niet zitten. In die tijd kon je al gerust uit de kast komen als holebi, maar over transgenders hoorde je nog niet veel. Het kwam weinig voor, er waren geen rolmodellen, het was raar.'

Grime

Ondanks de pesterijen en de twijfels maakt Dagmar zijn middelbaar af en volgt hij nog twee zevende jaren, eerst Schoonheidsverzorging en dan Grime in Antwerpen. 'In dat jaar voelde ik me voor het eerst aanvaard', zegt Dagmar. 'Mijn klasgenoten en de leraars vonden me helemaal OK zoals ik was. Ik heb mijn verlangen om man te worden daar dan ook voor het eerst openlijk geuit.'

'De echte klik kwam er in 2017 toen ik met mijn huidige vriendenkring begon om te gaan. Daar zitten mensen tussen die iets hebben van beide, of van geen van beide, of van van alles en nog wat, maar het belangrijkste is dat ze me omarmd hebben, dat ze me zelfvertrouwen hebben gegeven, me aangemoedigd en me - in positieve zin - misschien licht geforceerd hebben om met een psycholoog te gaan praten. Daar ben ik hen eeuwig dankbaar voor. Toen heb ik dus die mail gestuurd om een afspraak te maken. Ik kwam op een wachtlijst en drie maanden later kreeg ik een telefoontje dat er een plaatsje vrij was bij het genderteam van UZ Gent. Het was na de examens in mijn eerste bachelorjaar dat ik mijn eerste gesprek had.'

Het gebeurt

In het ziekenhuis gaat men niet over een nacht ijs. 'Ze zoeken echt uit bij welke oplossing je het meest gebaat bent', aldus Dagmar. Na een jaar psychotherapie krijgt hij een voorstel voor een genderbevestigende medische behandeling. 'Toen zaten mijn studies me dus wat in de weg', zegt Dagmar. 'Ik had een stage in Estland van 12 weken en daarom kon ik mijn hormonenbehandeling nog niet opstarten. En dan was er ook nog corona natuurlijk, al speelde dat ook in mijn voordeel omdat veel online lessen nu opgenomen worden. Die hoef ik dan niet te missen wegens de behandeling. Maar ja, als ik het parcours van andere transgenders zie, dan denk ik soms wow, dat gaat snel. Ik had ook al een jaar hormonen kunnen krijgen en dat had ik heel wat verder gestaan, maar dan denk ik ook: OK, het gaat traag, maar het gebeurt wel.

'Ik kijk uit naar de dag waarop ik me voor het eerst moet scheren'

(Lees verder onder de foto's)

Nog altijd Dagmar

Momenteel gaat het goed met Dagmar. 'Lichamelijk voel ik mij prima', zegt hij. 'Ik houd mijn stem zo laag mogelijk en ik kijk uit naar mijn behandeling. Mijn naam? Nee, die ga ik niet veranderen. Dagmar is neutraal en kan zowel voor een meisje als een jongen. Mijn familie heeft het inmiddels geaccepteerd, Mijn moeder is zelfs al een keer mee geweest naar de psycholoog en dat heeft haar wel geholpen om het een plaats te geven. Ze doen hun best om de juiste voornaamwoorden te gebruiken. Dat lukt hun niet altijd. Maar het gaat.'

Open minded

'Op Thomas More heb ik me altijd aanvaard gevoeld', zegt Dagmar. 'Ik zit trouwens in een superdiverse opleiding, met heel wat verschillende nationaliteiten, kleuren en culturen. Alleen jammer dat we dit jaar elkaar zo weinig hebben gezien. Nee op school maakt men daar geen spel van. Dat is toch mijn gevoel. Het is allemaal heel open minded. Mijn docenten helpen waar ze kunnen om mijn studies met mijn behandeling te combineren en ik heb nooit de behoefte gevoeld om op school hulp te vragen.'

En de toekomst? 'Ah, ik kijk al uit naar de dag waarop ik me moet scheren en waarop ik je met een echte diep mannenstem kan aanspreken. Misschien is dat als steward op een vliegtuig of aan de balie in de vertrekhal. Want dat is mijn doel: in de vliegtuigsector belanden. Ja, ik weet het, momenteel is het nog stil in het luchtruim, maar dat zal straks wel weer veranderen zeker?'

(wm)